Boorsem Sport is een club met een rijke en lange geschiedenis ...
Reeds in 1916 deed Koning Voetbal zijn intrede in Boorsem. De jonge Jozef Zeegers leerde de jonge snaken voetballen. In het café van Bet Visschers was het eerste clublokaal, met als clublied "De Albrechtzonen", genoemd naar koning Albert I. Het toenmalige plein lag aan de Kromstraat. Deze club hield stand tot in 1927.
Kort daarna werden in Boorsem maar liefst 2 nieuwe ploegen gesticht, nl. "de Standaart" en "de Snelle". Deze clubs verdeelde de dorpsgemeenschap in twee kampen. De vorige generaties herinnerden zich ongetwijfeld de bekerwedstrijd in Lanaken, die eindigde in een regelrechte veldslag...
Door al deze strubbelingen bestond er in de jaren '30 geen echte ploeg meer. In 1937 werden de hoofden opnieuw bij elkaar gestoken tijdens een eerste bespreking bij Wies Kuijpers. De nieuwe club, wiens naam Boorsem Sport was, droeg de kleuren rood-zwart: een zwarte broek en een rode trui.
De heer Mathieu Paas deed de aanvraag tot oprichting van de club op 13 februari 1937. Een maand later kwam er gunstig advies, en weer een maand later werd Mathieu vervangen door Desiré Kortleven. Pierre Eykelberg was schatbewaarder, en deed met zijn bierwagen het vervoer van de spelers... Het plein bevond zich toen aan het kanaal.
Ook Desiré Kortleven werd op zijn beurt vervangen door Kuijpers Jos, Paas Albert in '39, Robert Houben in '42 en Joseph Vanwelsden in '43. Bij de oprichters mogen ook nog Jan Eykelberg (erevoorzitter tot 1950), Jules Houben, Jules Milissen, Mathieu Milissen, Pierre Giesen, Hubert Visschers, Pieter Houben, Leon Visschers en Remi Visschers vermeld worden.
In het Sportleven van 11 juni 1937 kon men lezen:
Op zondag 11 juli 1937 te 9u30 in de zaal Union Coloniale, 34 Stassortstr. Brussel, is Boorsem Sport aanvaard als werkende klub.
In die tijd was bijna iedereen spelend lid van de club. Het duurde uren vooraleer de ploeg opgesteld was. In 1937 speelde Boorsem in de 2e afdeling tegen meestal omliggende gemeenten. In 1938 kwam men 7e uit van 11 ploegen. In 1939 was Boorsem 4e van 6 ploegen, en verloor men de wedstrijd tegen Stokkem omdat de scheidsrechter zich had laten omkopen en hij de wedstrijd niet schorste zoals afgesproken.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Boorsem een goede middenmotor. De beste spelers werden echter weggehaald dor clubs die in hogere afdelingen speelden. In 1948 eindigde Boorsem 2e. Door een beslissing van de bond verloor Boorsem een wedstrijd tegen Opgrimbie met 5-0, ondanks de beslissing van de Limburgse Commissie, die Boorsem twee punten toekende...
In 1952 en 1953 eindigde men telkens 2e. Daarna volgde een minder goede periode die duurde tot 1960. Dat seizoen stond men lang aan de leiding, en voor een massa volk speelde Boorsem 1-1 gelijk tegen Elen.
Boorsem was in die jaren de ploeg waarvoor elke kopploeg schrik had. Meestal wonnen ze dan ook die wedstrijden, maar een ganse competitie lang kon men dit niet volhouden. Er kwamen minder supportersen de beter spelers vertrokken naar andere oorden. In 1974 zakte de ploeg naar 4e provinciale, die toen werd opgericht. De club zat totaal aan de grond: geen geld, geen spelers en geen voetbalveld...
Enkele jongere bestuursleden, vooral onder impuls van de gebroederd Janssen, Kamiel Janssen, Theo Houben, Hubert Houben en Jean Aelberts hadden reeds geprobeerd om verandering te brengen. Zij begonnen te werken aan een nieuwe bloeiperiode. Weggebleven spelers kwamen terug, men vond een nieuw speelveld en er werd begonnen met vaste trainingsuren in te lassen. Mathieu Maes wist het kameraadschap terug te brengen in de spelersgroep.
Trainer Huub Palmen, die gekocht werd van bevorderingsclub Beverst, zorgde voor een ware omwenteling. In het seizoen '76 promoveerde Boorsem via de eindronde naar 3e provinciale. In 1978 eindigde Boorsem 6e, en idem in 1979.
Na enkele seizoenen in derde provinciale werd er ernstig aan gedacht om de ploeg uit te bouwen en er werd naar versterking uitgekeken in de omliggende dorpen. Leike Conings en andere waardevolle spelers werden aangetrokken en de club vierde voor het eerst in haar bestaan de kampioenstitel in 1981-1982.
Het jaar nadien schreef de club voetbalgeschiedenis door de leiding te nemen in 2e provinciale, met gelijke punten met Eksel. In twee legendarische en memorabele testwedstrijden met een recordaantal van 8000 toeschouwers (!) moest Boorsem de titel laten aan Eksel.
In 1984 eindigde men nogmaals 2e en werd de schaal van Maasmechelen gewonnen door Patro Eisden te verslaan en de finale te winnen tegen Uikhoven.
Tijdens de seizoenen '84-'85 en '85-'86 werd er gewild wat stoom afgelaten om in '86-'87 terug versterking te zoeken. In dit laatste seizoen zat de titel er tot de laatste speeldagen in.
Tijdens het weekend van 4 en 5 juli 1987 vierde Boorsem Sport haar 50-jarig bestaan en kreeg ze de titel Koninklijke. Met een feesttent aan het wijkcentrum in de Kannegatstraat daverde het dorpje twee dagen lang op zijn grondvesten...
In de jaren die volgden zakte Boorsem naar 3e provinciale, maar in het seizoen '92-'93 werd het op de allerlaatste speeldag opnieuw kampioen. Het mooie liedje in 2e duurde echter niet lang, want het jaar erop degradeerde Boorsem opnieuw naar 3e.
De moeilijke jaren braken aan, want in het seizoen 1995-1996 degradeerde Boorsem naar 4e provinciale. Gelukkig was er Ricardo Garcia y Vilar, die de zware taak op zich nam om Boorsem van de ondergang te redden.
Met de heropstart van de jeugdwerking (die helemaal van 0 werd heropgebouwd) werd een belangrijke stap gezet: vele jeugdspelertjes vonden weer de weg naar Boorsem, waar ze plezier en opleiding konden vinden in het mooiste spelletje ter wereld.
Later viel er ook op sportief gebied opnieuw wat te beleven. Verschillende seizoenen wist Boorsem zich te kwalificeren voor de eindronde, maar telkens zonder promotie tot gevolg. In het seizoen 2007-2008 streed de koninklijke zelfs tot de allerlaatste speeldag mee voor de titel, maar moest ondanks het behalen van 73 punten en het scoren van meer dan 100 doelpunten de titel laten aan Habo SK. De daaropvolgende eindronde troffen we met Sparta Lille de zwaarst mogelijke tegenstander, en vervloog de hoop op promotie.
In het seizoen 2009-2010 slaagden de rood-zwarten er op de laatste speeldag in opnieuw een eindrondeticket in de wacht te slepen. Met Viversel werd een sterke tegenstander geloot, die in de eerste wedstrijd in Boorsem snel uitliep tot 0-3. Een sterke comeback bracht ons terug tot 3-3, wat alle hoop levendig hield. De terugwedstrijd in Viversel, gevolgd door erg veel Boorsem-supporters, kon niet beter beginnen: we kwamen 0-1 voor. Jammer genoeg kregen we - ondanks uitstekend spel - alsnog het deksel op de neus en werd de eindstand 2-2. Twee keer niet verloren, maar toch uitgeschakeld. Begrijpelijkerwijze zorgde dat voor trieste taferelen in de kleedkamer…
Na het seizoen 2010-2011 namen we na 7 (!) jaar afscheid van coach Johny Hamers. De Nederlandse ex-prof Cedric Ihalauw werd zijn opvolger, en zijn project was duidelijk. Boorsem Sport wou terug naar 3e provinciale...
In het seizoen 2011-2012 werd de basis gelegd voor het succes dat komen moest. En zou. Een jaartje later kwalificeerde Boorsem zich op de eindronde, waarin het de tanden nog stukbeet op KMR Biesen. Het seizoen erop, op 13 april 2014, was het dan wel eindelijk zover: Boorsem Sport pakte op de slotspeeldag de titel in 4e provinciale B na een nek-aan-nek strijd met Ven Maaseik. Rood-zwart ging terug naar derde provinciale!
Het handhaven in derde provinciale ging vlot, dankzij de vooruitgang die de club op diverse vlakken inmiddels geboekt had op zowel sportief vlak als op vlak van omkadering. Een uitgebreid, verjongd en gemotiveerd clubbestuur onder leiding van voorzitter Rudi Horrix en secretaris Frederik Houben, een groeiende jeugdwerking en verzorgd voetbal zorgden voor een nieuw elan. Marco Lambrigts nam in 2016 het sportieve roer in handen, en samen bouwden we inmiddels verder aan de weg vooruit.
Die weg vooruit ging gepaard met een ambitieuze beslissing van het bestuur. Door de steeds groeiende (jeugd)werking werd het langdurig bespelen van onze terreinen, en dan vooral het B-terrein, een groot probleem. De relatief korte rustperiode in de zomer was te kort om opnieuw een sterke grasmat te genereren, zodat deze halverwege de winter alweer kapotgespeeld was. Geen ideale omstandigheden om te trainen. De club nam daarom in oktober 2016 het besluit een officiële investeringssubsidie aan te vragen bij de gemeente Maasmechelen voor de aanleg van een kunstgrasveld (in vervanging van het A-veld) met een LED-terreinverlichting.
Sportief verliep intussen alles vlot. In het seizoen 2017-2018 behaalden we de 4e plaats en speelden we de eindrondes. Dat ging bijzonder goed, zo goed zelfs dat alles beslist zou worden in de terugwedstrijd van de finale, thuis tegen Heers na een 0-1 overwinning ginder. Honderden toeschouwers, een prachtige lentedag, alles was aanwezig voor de grote promotie naar 2e provinciale. Een knullige tegentreffer en de loterij van een strafschoppenserie beslisten er echter anders over... Een zware sportieve ontgoocheling, maar 1 ding was duidelijk: het voetbal in Boorsem leefde als nooit tevoren.
Het seizoen 2018-2019 werd een rustig seizoen zonder noemenswaardige gebeurtenissen en een 8e plaats in de eindrangschikking. Intussen hield het bestuur het dossier van het kunstgras verder warm bij het gemeentebestuur en werden er officiële toezeggingen gedaan en budgetten gereserveerd in de gemeentelijke begroting.
En toen kwam het seizoen 2019-2020. Een seizoen waarin er heel veel dingen gebeurden. In de eerste plaats sportief. Een geweldig seizoen, met na 25 speeldagen een eerste plaats met al 64 punten (met dank aan een geweldige, gemotiveerde spelersgroep onder leiding van coach Marco Lambrigts). Een ingekort seizoen ook, door het coronavirus dat ervoor zorgde dat het voetballeven abrupt ten einde kwam. En een extra speciaal seizoen voor de club zelf, want in april 2020 gingen de werken aan het kunstgrasveld van start!
2020 bracht ons dus een promotie, een gloednieuw kunstgrasveld met een fantastische verlichting, een gerenoveerde accommodatie dankzij de inzet van veel gemotiveerde vrijwilligers en een wereldwijde pandemie die grote invloed had/heeft op ons verenigingsleven. Gelukkig zijn we een gezonde club en kunnen we vol vertrouwen naar de toekomst kijken. Want alles komt altijd goed!
